Nałęczów nie jest własnością ani Pana Wilka, ani Burmistrza, ani Rady. Jest uzdrowiskiem o znaczeniu istotnym dla każdego Polaka. Każdy więc może, wbrew temu, co napisał pan Wilk, zabierać głos na temat jego przyszłości. A więc również ja mieszkający tu od dwudziestu lat, mam prawo do publicznego wyrażenia swojego niepokoju stanem Nałęczowa.

Takim tytułem opatrzyłem swoje refleksje po przeczytaniu 84-stronicowej książeczki pt. „Bunt magnolii” autorstwa Edwarda Piwowarka – jednego z moich poprzedników na urzędzie naczelnika miasta i gminy w Nałęczowie na początku lat 70. ub. wieku.

Nałęczów jest przepięknym miejscem. Tyle czułych słów poświęcili mu poeci, na czele ze Zbigniewem Strzałkowskim, autorem najpiękniejszej według mnie metafory: Nałęczów – szmaragdowa plama na płótnie pamięci. Nic też dziwnego, że od ponad dwustu lat, wokół z różnym powodzeniem rozwijającego się Zdroju, osiedlali się tu róż- ni Polacy, często zamożni, bywali w świecie, świetnie wykształceni…

Trudno mi dziś doliczyć się, ile lat minęło od czasu, kiedy mieszkałem, czy raczej pomieszkiwałem, w Nałęczowie. Pewnie będzie tego sześć lub siedem lat. Dziś znowu mogę się dokładniej przyjrzeć miastu.

Jako mieszkaniec, radny i przewodniczący Rady Miejskiej postanowiłem napisać niniejszy artykuł, ponieważ jestem głęboko poruszony faktem, że coś wyjątkowego, co dzieje się w naszym mieście, może podzielić społeczeństwo.